Γεννήθηκα τον Ιανουάριο του 1967. Σε μία δεκαετία όπου η Ελλάδα είχε αποφασίσει να αναγεννηθεί, να ξαναχτιστεί πάνω στα συντρίμμια της, να κάνει βήματα μπροστά. Στο πολιτικό σκηνικό μύριζε μπαρούτι, αλλά στις τέχνες γίνονταν θαύματα.
Κατάγομαι από οικογένεια αγροτική. Γονείς μου ο Αριστοτέλης και η Αγαθή Χατζίκου.
Στη δεύτερη τάξη του Δημοτικού Σχολείου, το 1973, είναι η πρώτη φορά που ανακαλύπτω πως γοητεύομαι από τη ζωγραφική, τα χρώματα, το σχέδιο. Το πρώτο μου έργο που θυμάμαι είναι η Κοίμηση της Θεοτόκου. Θέμα θρησκευτικό και εξόχως δραματικό. Με τεχνοτροπία περίπου Βυζαντινή. Και είναι εντυπωσιακό πως αυτή η θεματολογία έμελλε να με γοητεύει – ίσως και πιο πολύ – σαράντα χρόνια μετά!
Το 1985 μπαίνω στο Πανεπιστήμιο. Σπουδάζω οικονομικά στο Αριστοτέλειο της Θεσσαλονίκης. Με κατεύθυνση στο τρίτο και τέταρτο έτος τη Γενική Οικονομική Θεωρία και Πολιτική. Και Αγροτική Οικονομία για ένα χρόνο στο Πανεπιστήμιο Πατρών.
Κι ενώ η ζωγραφική είναι πάντα στη ζωή μου, τα καλοκαίρια προσπαθώ να μάθω την καλή τέχνη του αγρότη. Με εξαιρετικό δάσκαλο τον κύριο Αριστοτέλη. Τον πατέρα μου. Άλλη μια γοητευτική ενασχόληση στη ζωή μου. Τι σπουδαίο μεγαλείο να οργώνεις, να σπέρνεις, να ποτίζεις και να βλέπεις ένα χρυσό σπυρί καλαμποκιού να ζωντανεύει, να βλασταίνει, να βγάζει φυλλαράκια και να γίνεται θεόρατο. Να καλλιεργείς το ρύζι στο νερό του Αξιού ποταμού και το Φθινόπωρο να συγκομίζεις το χρυσάφι της γής! Να τα θαύματα της φύσης! Του Θεού δηλαδή.
Αμέσως μετά τις σπουδές μου, το 1992, υπηρετώ τη στρατιωτική μου θητεία στην Πολεμική Αεροπορία. Είναι η εποχή που δοκιμάζομαι στην πολιτική σκηνή. Είμαι ήδη από το 1990 Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Χαλάστρας. Με πανελλήνιο ρεκόρ καθώς ήμουν ο νεότερος πλειοψηφών Δημοτικός Σύμβουλος της Ελλάδας. Στα 25 μου, ο Δήμαρχος μου προτείνει να αναλάβω αντιδήμαρχος. Αρνούμαι. «Εγώ πότε θα βγάλω το ψωμί μου;» αναρωτιέμαι. Το 1994 δημιούργησα (και παρέδωσα στους συμπολίτες μου) τη Δημοτική Βιβλιοθήκη. Λίγο μετά γνωρίζω τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Γιώργο Βασιλείου.
Εκείνος που μιλάει για την ευρωπαϊκή προοπτική της Κύπρου κι εγώ για τις πολιτικές μου φιλοδοξίες. Αν θέλεις να σωθείς «φύγε μακριά από την πολιτική!» Ο υπουργός Γιώργος Τζιτζικώστας που μας ακούει μένει με το στόμα ανοιχτό. Εκείνες τις μέρες, ο αναμορφωτής της σύγχρονης Ελλάδας Κωνσταντίνος Καραμανλής δηλώνει «είμαστε ένα απέραντο φρενοκομείο!» Κι εγώ, με τον χαρακτήρα που έχω – το βάζω στα πόδια- Και σώθηκα!
Εξάλλου, εξαιτίας της ενασχόλησής μου με τα κοινά, είχα προδώσει τη μεγάλη μου αγάπη για τη ζωγραφική. Και εδώ όφειλα να επιστρέψω.
Η επιστήμη των Οικονομικών πάντοτε μου άρεσε, αλλά δεν την ερωτεύτηκα ποτέ. Ήταν εξαιρετική και χρήσιμη επιλογή, αλλά η καλλιέργεια της γής μου έδινε άλλες δυνατότητες. Η επαφή με τη φύση και η ελευθερία που αισθανόμουν δεν μου άφηναν περιθώριο. Εξάλλου η γή δεν με χρειαζόταν περισσότερο από έξι – εφτά μήνες το χρόνο. Τους υπόλοιπους είχα την δυνατότητα να ασχολούμαι με τα πινέλα μου, τους μουσαμάδες τα χρώματα, το σχέδιο.
Η ζωγραφική για μένα εξελίσσεται σε απόλυτη τελετουργία. Δύσκολη υπόθεση αλλά και υπέρτατη ευτυχία. Να παίρνω ένα λευκό πανί ή ένα χαρτί και να πρέπει να δώσω ζωή. Στο απόλυτο τίποτα να θέλω να διηγηθώ μία ιστορία, να περιγράφω ένα γεγονός, να πλάσω τη μορφή ενός ανθρώπου.
Και μπορεί να διδάχτηκα Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο, πιάνο στο Ωδείο, την καλλιέργεια της γής με τον πατέρα μου, ζωγραφική, όμως, δεν διδάχτηκα ποτέ. Σχέδιο, προοπτική, συμμετρία, χρώματα, ανατομία του ανθρώπινου σώματος, όλα προσπάθησα να τα ανακαλύψω μόνος μου. Και ίσως να μοιάζει δυσεξήγητο, όμως για μένα «αυτό» προέκυψε εντελώς απλά και αβίαστα. Βεβαίως, εννοείται, πως «διδάχτηκα» μέσα από τα έργα πολλών και πολύ σπουδαίων δημιουργών, Ελλήνων και ξένων. Παρατηρούσα την τεχνική τους και προσπαθούσα να μάθω τα μυστικά τους. Πως τα χρώματα, πως η αρμονία, πως το φως, πως η σκιά. Και αυτοί οι δάσκαλοι ήταν πολλοί: Ο Γύζης, ο Βολανάκης, ο Νταβίντ, ο Εγκρ, ο Ρέμπραντ, ο Ελ Γκρέκο, ο Βερμίερ.
Η θεματολογία μου, ανέκαθεν, ήταν αμιγώς ανθρωποκεντρική. Θέματα από τη Βίβλο, την ελληνική ιστορία και Μυθολογία, πορτρέτα, γυμνά. Πάντα, όμως στο επίκεντρο η ανθρώπινη μορφή. Ίσως το πιο δύσκολο είδος στην τέχνη, αλλά αυτό είναι που με γοητεύει. Να μπορώ να αποδίδω τα συναισθήματα και τον ψυχισμό των ανθρώπων σε ένα πορτρέτο, σε ένα βλέμμα.
Αισθάνομαι πως μέχρι τώρα στη ζωγραφική ελάχιστα πράγματα έχω καταφέρει σε σχέση με αυτά που έχω κατά νού. Στόχοι μου για το μέλλον είναι η Θεία Κωμωδία του Δάντη, ιστορίες από τη Βίβλο, η Ελληνική Ιστορία, ο Μέγας Αλέξανδρος, οι αγώνες των Μακεδόνων, το Άγιο Όρος, το Βυζάντιο.
